Wat is er nou erg aan rotondekunst?
Verder was het zo’n leuke, eigenwijze man, hij deed me soms denken aan Wim T. Schippers. Maar sinds minister Eric Wiebes in Zomergasten zijn hart luchtte over kunst, ben ik almaar bang dat hij nog eens op Kunst en Cultuur wordt gezet, net als Halbe Zijlstra destijds.
Want Wiebes, die Kafka wél weer schijnt te waarderen, beschouwt kunst als niet meer dan een hobby, zo liet hij in dat interview weten. En we weten hoe makkelijk je budgetten halveert als je weinig van kunst begrijpt en je door kenners ook niet wilt laten informeren over de mogelijke waarde en betekenis ervan.
Aan die zomerse uitzending werd ik herinnerd toen het NOS-journaal deze week meldde dat er gedoe was over een kunstwerk op een rotonde bij Tilburg, de Hasseltrotonde. Het kunstwerk zelf betrof een ronddraaiend huis op ware grootte, bedacht door John Körmeling. Dat moest nu voor 45.000 euro hersteld worden, zodat het weer kon draaien. En dat vond politicus Hans Smolders te duur. Zijn partij, Lijst Hans Smolders, is de grootste in Tilburg, maar heeft in de raad geen meerderheid.
Inmiddels lijkt het me van landsbelang om dit unieke voorbeeld van geslaagde rotondekunst op te lappen
Op zich heb ik alle begrip voor politici die ons goede geld weigeren te spenderen aan rotondekunst, want je houdt het echt niet voor mogelijk hoeveel amateuristische rommel daarop wordt neergekwakt, zoals recensent Sandra Spijkerman tien jaar geleden al in Trouw vaststelde. “Gelukkig wordt de kritiek op rotondekunst steeds luider en gaan ook steeds meer mensen uit de kunstwereld zich ermee bemoeien”, stelde ze vast.
Gemiste kans
En toch, oordeelde Spijkerman in 2008, was er in dit land wel degelijk één waarachtig geslaagd rotondekunstwerk te vinden, en dat was ‘Draaiend Huis’ bij Tilburg. Hetzelfde draaiende kunstwerk waarover Hans Smolders nu opmerkt. “Je moet ’m gewoon stilzetten.” Gewoon stilzetten? Dan kun je die doorzonwoning net zo goed helemaal afbreken, al zal dat ook wel weer geld kosten.
Wat een gemiste kans zou dat zijn, want zelfs op tv kon je zien wat een gaaf ding ‘Draaiend Huis’ is, of was. Zoals alleen echte kunst dat doet, maakte het bij mij meteen vrije associaties los, over thuis-zijn en onderweg-zijn bijvoorbeeld, en over het contrast daartussen. En dan heb ik het ding nog niet eens gezien bij ochtendzon en later op de dag, als er licht brandt en het mysterieus van plaats veranderd kan zijn. En dan wist ik tijdens het NOS-journaal ook nog niet eens dat Körmeling hier kritiek levert op de rotonde zelf, die het dorp Hasselt anno 1959 bruut doormidden knipte. Dat las ik ook in Trouw. Inmiddels lijkt het me van landsbelang om dit unieke voorbeeld van geslaagde rotondekunst op te lappen.
Zo bracht de NOS het niet, als iets van belang. “Je kunt het mooi vinden of niet,” vond de verslaggever, alsof het een groot taboe betrof om het woord kwaliteit te laten vallen. Verder was het helemaal aan de Tilburgers. Nogal wiedes. Maar laten we hopen dat de Tilburgse raad ook bestuurders in huis heeft die onderscheid maken tussen kunst en amateurisme. Of die zich tenminste laten adviseren.
Wat is daar nou erg aan? Leonie Breebaart onderzoekt in haar column de actualiteit op filosofische wijze. Lees meer columns op trouw.nl/leoniebreebaart.