Ook het alledaagse is eigenlijk vol wonderen
Welke verhaal geeft uw leven zin? In een nieuwe reeks gaan we op zoek naar zingevingsverhalen. Vandaag: het verhaal van Chris Boon (74). ‘Mogelijk is er een diepere laag in een gewone, alledaagse wereld waarbij vergeleken de rest weinig meer is dan tijdverdrijf, toerisme langs de buitenkant.’
Mijn vrouw Eef en ik kenden elkaar nog maar enkele maanden toen we samen in een kleine, krakkemikkige auto een reis maakten naar de grens van Europa. Ik denk dat ik indruk op haar wilde maken met dit plan. Het was een zonnig voorjaar. Nadat we met ons autootje de Duitse autobanen en de alpen hadden overleefd, daalden we af naar een meer vertrouwde omgeving, een heuvelachtig groen landschap met hier en daar wat kleine boerderijen, met heggen, fruitbomen, bloemperken.
Bij een van die huisjes zag ik een man in blauwe werkkleding in de weer met een kruiwagen en enkele stokken. Een vrouw stond bij een waslijn. Twee kleine kinderen speelden met een hond. Wij reden hier met tachtig kilometer per uur aan voorbij, maar het beeld maakte zo’n indruk op mij dat het mij sindsdien in detail is bijgebleven.
Dit alles was tamelijk gewoon in dit merengebied en je kon er zomaar aan voorbijvaren, maar wat ik zag was toch een wonder van schoonheid
Later heb ik me vaak afgevraagd wat dit beeld voor mij zo bijzonder maakte. Op weg voor een avontuurlijke vakantie kreeg ik ineens een doorkijkje naar een vredige wereld van een vanzelfsprekend, zorgzaam en ongedwongen samenzijn rond eigen huis en erf. Dit gewone plaatje van een alledaags tafereel kreeg geleidelijk een intensiteit die het uittilde boven het gewone.
Ik vind vakantie heel leuk, zeker die eerste vakantie met mijn nieuwe liefde, maar het idee dat het goed mogelijk was dat we eigenlijk in volle vaart aan iets belangrijkers voorbij reden, bleef me op mijn schouder gezelschap houden. Misschien, voelde ik, was dit wel het echte leven waar eigenlijk alles om draaide.
Eigenlijk
Ik gebruik hier met opzet een paar keer het woordje ‘eigenlijk’. Hoe vaak wordt het woordje niet achteloos gebruikt? Eigenlijk wil ik, eigenlijk vind ik, eigenlijk zou ik. Voor mij raakt ‘eigenlijk’ aan een diepere laag in ons, iets dat met ons meegaat op onze wegen; een verlangen dat gewoonlijk verborgen blijft maar zich af en toe, op speciale momenten, kan doen voelen en ons het idee kan geven dat het er eigenlijk om draait, terwijl we het verder toch niet goed kunnen omschrijven.
Dit zicht op wat eigenlijk het échte leven is, heb ik jaren later nog eens mogen ervaren. We waren intussen al een aantal jaren getrouwd en hadden voor een paar dagen een zeilboot gehuurd op de Friese meren. Er stond maar weinig wind en de zon was heet; een hitte die nog eens werd weerkaatst door het spiegelende wateroppervlak. In de schaduw van wilgen kwamen we tot rust en tot onszelf.
Van achter het riet kwam een fuut aandrijven met zeven donzen kuikens in haar spoor. Ze bewogen hun vliespoten nauwelijks en dreven zomaar wat rond, leek het. De hals van de grote fuut was langgerekt en fier. Ze straalde een soevereine kalmte uit. Ze vormde een eenheid met haar kuikens, zoals een zwerm vogels een eenheid vormt.
Natuurlijk was dit alles tamelijk gewoon in dit merengebied en kon je er zomaar aan voorbij varen, maar wat ik zag was toch een wonder van schoonheid en vanzelfsprekende saamhorigheid. Het bestond al eeuwen en zal mogelijk nog eeuwen bestaan, maar nu was het een werkelijkheid waarin het bestaan zelf zich openbaarde, fysiek voelbaar.
Ander leven
Mogelijk is er een diepere laag in een gewone, alledaagse wereld waarbij vergeleken de rest weinig meer is dan tijdverdrijf, toerisme langs de buitenkant. Het soort toerisme waar wij voor op pad waren gegaan, toen naar het zuiden van Europa, wat later naar de Friese meren.
Is er niet eigenlijk een ander leven voor ons weggelegd dan plannen maken en onderweg zijn en nergens een plek om gewoon zomaar op onszelf te zijn?
Het alledaagse wordt verwaarloosd. Dat kan bijna ook niet anders, omdat vanzelfsprekendheid het eerste kenmerk is van het alledaagse. Daar moet je je dus niet mee bemoeien. Het is er gewoon, zoals ook jij en ik er gewoon zijn. Erover nadenken kan slechts op enkele op zichzelf staande momenten. Daarbuiten moet het alledaagse vooral vertrouwen en comfort bieden, en een ruimte zijn waarbinnen we kunnen zijn wie we zijn en kunnen doen en laten wat we willen doen en laten. Daarin schuilt de zin in het alledaagse, dat het vanzelfsprekend en fysiek nabij is, meestal heel gewoon lijkt, maar eigenlijk vol wonderen is.”
Lees ook:
In de verhalenreeks Zin in het alledaagse vertellen Trouw-lezers hoe ze zin geven aan hun bestaan. Heeft u ook zo’n verhaal te vertellen en wilt u dat delen? Mail dan naar zingeving@trouw.nl.