Een kaarsje voor Trump en voor alle katholieken

De afgelopen week was ik in San Francisco aan de Amerikaanse westkust. Toen we vanaf het vliegveld naar ons hotel in het centrum van de stad reden, passeerden we een kerk. Die zag er katholiek uit. Dat gaf een fijn gevoel. Ik maakte een lichte buiging met mijn hoofd. De kerk knikte beschaafd terug. We zouden elkaar nog zien.

De volgende dag kreeg ik een bericht van een bevriende priester die een uur van San Francisco woont. Misschien zouden we elkaar kunnen zien, misschien ook niet. Op de bonnefooi reden we naar het stadje toe dat in een diepe winterslaap leek te verkeren. De priester woonde nota bene naast een kerk die was vernoemd naar de heilige Augustinus, aan wie ik mijn doopnaam te danken heb. Toeval bestaat, maar je moet het niet willen zien.

We belden aan bij de pastorie en een zekere Olga deed open. Het was wonderful dat we all the way uit Nederland waren gekomen. Er hing een portret van paus Franciscus aan de muur. We liepen naar buiten en zagen hoe de priester kwam aanrijden. Hij kwam zijn auto uit, we begroetten elkaar en hij zei dat hij meteen weg moest. Gelukkig wilde Olga ons de kerk laten zien. Een modern gebouw met vaste vloerbedekking. Alles was vertrouwd. Een altaar, een paaskaars, de geur van wierook die al op weg is naar de uitgang. Olga vertelde dat de kerk veel deed voor mensen die het minder goed hadden in het zo te zien rijke stadje. Ik vroeg haar nog naar Donald Trump. Daar hield Olga zich niet zo mee bezig.

Later bleek dat zij in de katholieke gemeenschap een uitzondering is. "We praten net zoveel over hem als jullie in Europa", zei de priester toen hij mij de volgende dag belde. "Maar niet te veel, er komen ook mensen naar ons toe die rust willen. Deze president zorgt voor veel lawaai." Uit een artikel in het jezuïeten-tijdschrift America - ter gelegenheid van een jaar president Trump - blijkt de president bij de Amerikaanse katholiek ongeveer even populair te zijn als bij de gemiddelde Amerikaan. Maar 38 procent vindt dat hij zijn werk goed doet. Verder lees ik in het stuk dat de Amerikaanse bisschoppen nog altijd worstelen met hun president. Hij doet dingen goed - Trump is pro-life - en hij doet dingen minder goed in hun ogen. Denk aan zijn strenge immigratiebeleid. Maar daar even harde woorden over spreken als over abortus tegen Obama, blijkt voor veel bisschoppen nog lastig. Niet voor niets tekent het tijdschrift America aan dat de meest heldere kritiek op de president komt van een bisschop die in Rome woont en Franciscus heet. Al noemt de paus Trump vrijwel nooit bij naam. Onlangs nog veroordeelde de L'Osservatore Romano, de officiële krant van het Vaticaan, op de voorpagina de 'hardvochtige' en 'beledigende' woorden die Trump gebruikte voor Haïti, El Salvador en landen in Afrika.

In Rome roepen ze harder dan in al die grote Amerikaanse bisdommen met hun statige panden in de duurste buurten.

Ik vroeg aan Olga waar ik een kaarsje kon opsteken. Dat kon gek genoeg niet. "Mag niet van de plaatselijke de brandweer." Een tegenvaller. We reden terug naar San Francisco zonder dat ik een voetafdruk had kunnen achterlaten. Het presidentschap van Trump had zijn gemeenschap ook goede dingen gebracht, zei de priester mij nog. Ze wisten nu beter waar ze voor stonden, welke waarden echt belangrijk zijn. Wat echt nieuws is en wat fakenieuws. Het kan nog even duren, maar misschien zorgt de huidige Amerikaanse president er wel voor dat de katholieken in zijn land met elkaar een betere kerk worden.

Op de laatste ochtend van ons verblijf in de stad liep ik vanuit het hotel naar mijn bevriende kerk. Daar mocht je wel een kaarsje opsteken. Blijkbaar doet de brandweer in San Francisco minder moeilijk. Een kaarsje dus, voor Trump en voor al die katholieken die boos zijn of juist blij met hem, of het ook niet weten.

Toen ik naar buiten liep zag ik dat het om een protestantse kerk ging.

Ik vond 'm al zo kaal van binnen.

Meer columns van Stijn Fens vindt u hier.