Eensgezindheid in de Bethelkerk: ‘Elk mens heeft recht op een fatsoenlijke leefplek’

Op de deur van de Bethelkerk in Den Haag hangt een geplastificeerd velletje A4: ‘In verband met bijzondere omstandigheden aanbellen’. Dat doen sinds vrijdagmiddag steeds meer mensen, uit de buurt en van heinde en ver. Ze preken, zingen of zijn stil in het kerkje. Om de uitgeprocedeerde familie Tamrazyan te steunen.

Die steun bestaat uit een continue viering die voorlopig nog geen einde kent. Want zolang er in het gebouw van de PKN-gemeente een kerkdienst aan de gang is, mag de vreemdelingendienst het pand niet binnenvallen en kan het Armeense gezin Tamrazyan niet worden uitgezet.

“Vanochtend zijn er veel mensen uit de buurt voor werktijd langs geweest”, vertelt Derk Stegeman, predikant en een van de organisatoren, in een tl-verlicht zaaltje naast de kapel. Deze ruimte is het zenuwcentrum van de organisatie. Een lange tafel ligt vol met brood, groente, fruit, pepernoten: allemaal langs gebracht door buurtbewoners en anderen die meeleven. 

Nachtrooster

Een paar vrijwilligers zitten aan tafel te bellen en te mailen: ze zijn druk doende het rooster voor de kerkdienst op te tuigen. Tientallen voorgangers uit het hele land hebben zich al gemeld. Alleen het nachtrooster kost nog wat regelwerk. De voorgangers – echte dominees, maar ook leken – mogen zelf weten hoe ze hun aandeel aan de dienst vormgeven. Stegeman: “Dit weekend las iemand een preek van Martin Luther King voor. Alles kan.”

De familie Tamrazyan bivakkeerde de afgelopen vier weken in de vrijgemaakt-gereformeerde kerk in Katwijk. Maar daar voelden ze zich niet veilig meer: de Dienst Terugkeer en Vertrek stapte er een paar keer binnen. De laatste keer, afgelopen woensdag, om duidelijk te maken dat ze bijna zo ver waren om de familie op te pakken, ook al verbleven ze in een kerk.

De volgende dag vertrok het gezin – vader, moeder, drie kinderen – naar Den Haag. Hayarpi (21), de oudste dochter: “Heel eng, ik had een pet en een bril op. Als we aangehouden zouden worden, was het klaar”.

De familie is niet de hele tijd bij de viering. In een ruimte bovenin het gebouw kunnen ze douchen en slapen. En schrijven, dat doet Hayarpi veel. De dagen duren lang, maar er is veel bezoek, van bekenden en onbekenden. Twee meisjes uit de straat komen vanmiddag film kijken en spelletjes doen met haar zusje, vertelt Hayarpi.

Vanuit de kapel is orgelspel te horen, even is het stil en dan klinkt er opeens een vol mannenkoor. “Met dank aan YouTube”, glimlacht Pieter Kleingeld even later als hij de kapel uitstapt. Hij heeft zojuist gepreekt over liefde voor de vreemdeling. De dominee uit Oegstgeest werd door zijn collega Bram Dijkstra meegevraagd om een preek te houden. Op de vraag of ze nog getwijfeld hebben om mee te doen aan dit statement, schudt Dijkstra zijn hoofd. “We walsen niet over de overheid heen. We dienen de overheid hiermee. Ik vind dat ze tekortschiet in zorg voor de vreemdeling”, zegt Dijkstra. “De kerk laat hiermee zien hoe het ook kan.”

De zussen Wil en Joke Hoek uit Den Haag hebben de dienst een tijdje bijgewoond. “Onze eigen kerk stuurde een mail rond over de familie Tamrazyan en natuurlijk gaan we hier dan langs. We zijn thuis heel gastvrij opgevoed, iedereen kon altijd blijven eten.” De zussen willen in de komende dagen nog een keer een stukje van de estafettedienst bijwonen. “Elk mens op aarde heeft recht op een fatsoenlijke leefplek.”

Lees ook:

Permanente kerkdienst moet asielzoekers uit handen IND houden

De familie Tamrazyan verblijft nu drie weken noodgedwongen in de kerk van Katwijk. Altijd is er de angst voor de komst van de Dienst Terugkeer en Vertrek. ‘Ik zou dit niemand toewensen.’

Geen estafette-kerkdiensten, maar wakes als steun voor Armeense Hayarpi

Leden van zo’n 25 verschillende kerken gaan in de vrijgemaakt-gereformeerde kerk in Katwijk wakes houden, ter ondersteuning van het Armeense gezin dat uitzetting boven het hoofd hangt. Drie weken geleden zochten dochter Hayarpi en haar familie in de kerk een veilig heenkomen.