Ik weiger in de modderpoel van brullende activisten als Anne Fleur Dekker te stappen
Uiterst interessante analyse in de Verdieping onlangs over het morele oordeel en de politieke correctheid onder de kop 'Valt er te ontkomen aan de vertrutting?' Ook de conclusie zou de gemiddelde lezer best kunnen onderschrijven: 'Alles waar je vroeger probleemloos van mocht genieten (...) wordt belast met de vraag: kan dat nog wel?'
Toch is het stuk van redactrice Leonie Breebaart niet zo eenduidig als de presentatie ervan en de titel doen vermoeden. Veranderingen kunnen lastig zijn en inderdaad ongemak veroorzaken. Maar we moeten beseffen dat niets in steen gebeiteld is en dat een andere benadering van onderwerpen, symbolen en geschiedenis soms ook tot broodnodige veranderingen kunnen leiden. Soit.
Eén zin uit die analyse trok mijn aandacht: tegenstanders van verandering hebben een punt 'tenminste als zeker is dat een minderheid (feministen, moslims, zwarte activisten) een meerderheid haar zin oplegt'. Op zich is er niets op tegen als een wakkere minderheid de meerderheid op een ander spoor zet dan dat van de heersende communis opinio. Problemen beginnen pas wanneer in die minderheid de meest actieve elementen een uiterst onaangename houding aannemen en, vervuld van het eigen gelijk, iedereen die een andere mening is toegedaan beschimpen, beschuldigen en soms criminaliseren.
Vaak zijn het starre activisten, gehuld in een mantel van een ijzeren morele superioriteit
Daarmee wordt ieder debat doodgeslagen. Vaak behoren die figuren tot radicale organisaties of zijn het starre activisten die zich draperen in een mantel van een onverwoestbare morele superioriteit. En in bepaalde gevallen reikt hun onverdraagzaamheid zo ver dat ze elkaar hard beginnen te bevechten.
Zegen
Neem de 'antiracistische' demonstratie die drie dagen voor de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen staat gepland. Donderdag werd bekend dat de organisatoren elkaar met zware beschuldigingen om de oren slaan. Zo vroegen de Internationale Socialisten dat een prominent lid uitgesloten zou worden van de komende vergadering omdat deze persoon sommige deelnemers van antisemitisme zou hebben beschuldigd. Het gaat om feministe Anne Fleur Dekker, een jonge activiste die een graag geziene gast is bij talkshows en die een beroemde koe van het slagersmes hielp redden, racisten bestrijdt en niets anders wenst te doen dan de wereld te verbeteren.
Mijn zegen heeft ze, zou ik bijna willen zeggen. Maar wat schuilt onder het vernis? Vorige maand verscheen mijn gezicht prominent op haar facebookpagina. Onze Anne Fleur had zich boos gemaakt over mijn column over de Golden Globes. Mag. Maar wat schreef het troetelbeestje van links Hilversum als begeleidende tekst? 'Gasten als Ephimenco die zich continu lopen af te trekken omdat hun lul hun niet toestaat naar de werkelijke verhalen van vrouwen te luisteren. Get your shit together, walgelijke vent.' Kijk, ik gun die brullende activisten hun domme vulgariteit, intolerantie en sektarisme, maar waarom moet ik in de modderpoel stappen waarop ze als minderheid drijven teneinde mijn meerderheidsstandpunten bij te stellen?