Beste Hema, verandering zit in het vullen van mijn zojuist afgerekende waterfles
Op jullie facebookpagina staat dat jullie meestal binnen een dag reageren, maar er zijn nu twee dagen voorbij en ik heb nog geen antwoord gekregen op mijn bericht.
Misschien was mijn klacht te klein, mijn verzoek te nietszeggend. Zevenhonderd milliliter water uit de kraan achter jullie kassa in de fles die ik net had afgerekend bij jullie vestiging op Amsterdam Centraal. Op de schaal van wereldproblemen bungelt dit voorval ergens onderaan. En toch kwam er voor mij in die weigering van alles samen.
Er stond geen rij, de handeling was minimaal, twee stappen naar de kraan, twee stappen terug, met moeite had het niets te maken, het was de regel, zei de verkoopster. De regel dat reizigers geen gratis water krijgen, maar het moeten kopen in plastic wegwerpflesjes. Ook als ze net een hervulbare waterfles kochten om juist niet nog meer plastic te hoeven toevoegen aan de gigantische soep die onze oceanen vervuilt.
Duurzaamheid
Op jullie website lees ik hoe belangrijk jullie duurzaamheid vinden. Jullie voelen je ‘verantwoordelijk’ voor de samenleving, hebben een hoofdstuk geschreven over toezicht op het begin van de keten. Een sympathiek verhaal over fairtradethee, maar ik ben dat soort verhalen moe. Verhalen die ik maar moet aannemen, die ik niet kan checken of overzien.
Verandering zit niet alleen in het grote gebaar, maar in de duizend dagelijkse handelingen
Ik ben met mijn waterfles het einde van de keten, dat laatste deel waar geen hoofdstuk over geschreven is, maar waar een wereld te winnen valt. Het deel van de keten waarin ik zelf verantwoordelijkheid kan nemen, het enige deel waarin ik iets kan doen om mijn groeiende machteloosheid te bedwingen.
Dagelijkse dingen
Verandering zit niet alleen in het grote gebaar, maar in de duizend dagelijkse handelingen waarvan het leven aan elkaar hangt. Het vullen van een flesje water, het recyclen van een plastic tas. Kleine dingen. En voor mij is de Hema bij uitstek de winkel van de kleine, dagelijkse dingen.
Jullie zijn niet de enigen die de kraan dichthouden.
Voor een doodgewoon glas water moet je na de grote verbouwing van het station eerst de toegangspoortjes uit. Ook bij Starbucks tegenover jullie mag ik mijn fles niet vullen, maar de Starbucks schrijf ik niet. Te groot, te anoniem. Ik geloof ze niet. En jullie wel. Het is vast naïef, maar ik koester de hoop dat mijn vertrouwen in de Hema op meer gebaseerd is dan een goede marketingcampagne. Jullie noemen jezelf ‘de normaalste zaak van de wereld’. Daar hoort een glaasje water bij.
Tot ziens op het station.
Marjolijn van Heemstra is theatermaker en schrijver. Reacties naar info@marjolijnvanheemstra.nl