Gelukkig, maar met Kerst een sneue single

Het viel haar niet eens op, eerst, zo vaak gebeurt het eigenlijk dat zij alleen is en alle andere mensen met zijn tweeën. Maar toen haar jongere broertje haar de foto’s liet zien van het familieweekend in Eurodisney zag ze het: daar stond zij, als een blije disneyprinses in haar eentje te glimlachen voor dat sprookjeskasteel van Doornroosje, en op alle foto’s stond er een stelletje achter haar.

Echt op alle foto’s.

Ja, ze snapt het wel. Dat kasteel is één en al romantiek. Maar deze Kerst zit Sanne dus voor de vierde keer op de witte leren bank van haar moeder in haar ouderlijk huis in Culemborg. Haar twee jongere broertjes hebben inmiddels dikke verkering. Ze is gelukkig hoor, mooi werk als geriatrisch arts in opleiding, gezond, een vrachtwagen vol hobby’s, een huis in het centrum van Utrecht, maar met Kerst kan ze zich de eenzaamheid van het meisje met de zwavelstokjes indenken.

Een sneue single, zo noemt ze zichzelf.

Ze heeft het ook in de kerk. Dan zit ze daar ergens op de achterste rij. Voor haar ziet ze dan een zee van gezinnen, mensen wier hele wereld bestaat uit tweetallen. De prille dertiger Sanne van Haren Noman is alleen.

No-man 

No-man, grapte haar beste vriend Jan Aren laatst nog over haar naam. Ze zijn erg van de woordgrapjes. Ooit hebben ze weleens gedacht dat het tussen hen iets zou worden. Ze hadden drie keer een date, maar toen bekende Sanne dat ze het niet voelde. Geen vlinders. Jan Aren keek er wel van op. Die kan zichzelf verliefd maken op ieder meisje, ontdekte hij al op school. Een kwestie van concentratie.

Sanne beseft dat haar verhaal kan overkomen als één lange contactadvertentie. Ach wat, misschien bedoelt ze het ook wel zo. Ze heeft het idee dat ze alle beschikbare mannen uit Utrecht al heeft gesproken. Ze schreef op een oproep in Trouw voor het ultieme kerstverhaal over haar Kerst van afgelopen jaar, over hoe haar beste vriendin aan de man gekomen was.

Wie A zegt

Wie A zegt, moet ook B zeggen. Dus toen de krant mailde voor een interview zei ze ook ja, en nu zit ze op haar eigen bank, die paars is, in haar Utrechtse huurwoning, waar je in het trappenhuis een trap af moet om de wc te bereiken. Het is natuurlijk toeval, maar de straatnaam verwijst naar de nonnen. Even later schuift Jan Aren naast haar aan, die op zijn longboard uit een verdere uithoek van Utrecht naar haar toe kwam skaten.

Op de bijzettafel staat nog de laptop, waarop Sanne even tevoren naar ‘Gordon gaat trouwen’ zat te kijken. Jan Aren probeert ermee via Skype contact te krijgen met hun gezamenlijke vriend Bob, die bij zijn familie in Libanon is.

Over het algemeen is Sanne helemaal niet zo ongelukkig met haar allenige bestaan, maar die donkere feestdagen drukken haar wel met haar neus op de feiten.

Mislukte date 

Laatst besprak ze een mislukte date met een vriendin. Ze beschreef de man in kwestie. Lengte, haardracht, opleiding. Ze wilde beginnen aan zijn beroep toen haar vriendin uitriep: ‘Maar die ken ik!’ Was zij óók al eens mee uitgegaan.

Dat was alweer niets geworden. Het overschot aan vrouwen in Utrecht is notoir, dat in de medische wereld ook. Zeker als je zoals zij aan de softe kant van het spectrum opereert - met oude mensen. Daar zitten alleen vrouwen.

Toch kent ze ook mannen met hetzelfde probleem. Neem Bob, die inmiddels door de haperende Skype-verbinding zegt dat hij verkering krijgen moeilijk vindt.

Laatbloeiers

Ze hebben gemeen dat ze laatbloeiers zijn. Sanne heeft er nooit een psycholoog voor bezocht, maar ze vermoedt dat het te maken heeft met de dood van haar vader op haar zestiende. Voor haar twintigste had ze nog nooit met iemand gezoend. Juist op het moment dat ze net als haar klasgenoten had moeten beginnen met experimenteren was zij vooral bezig geweest met de ziekte van haar vader.

Jan Aren wéét niet zo goed waarom, maar hij was 25 voor hij ergens aan begon. Ja, zijn ouders zijn allebei dominee, dus zijn wereld speelde zich nogal in het christelijke af. Daar zijn veel mensen al heel vroeg allemachtig serieus. Dat heeft voor hem wel een drempel opgeworpen: een beetje vrolijk uitproberen was er niet bij. De eerste vraag bij een afspraakje kon zomaar zijn of je later kinderen wilde.

Maar van het drietal spant Bob de kroon: die durfde op zijn 27ste pas voor het eerst te daten. Dat hij op mannen valt, vond hij zelf ingewikkeld. Nu date Bob zich ook een ongeluk. Zelfs nu hij in Libanon is: Tinder doet het overal. O, hoe hij aan seks komt is hem inmiddels wel duidelijk. Maar de weg tot een bestendige relatie is hem tot nog toe onbekend.

Jonge geluk

Met Pasen, toen het jonge geluk, de nieuwe lammetjes in de wei en de stortvloed aan baby’s in hun vriendenkring alle drie even de keel uithing, begonnen deze drie een appgroep: sneue singles. Om alle mislukte avonturen te delen. Om gewoon maar met elkaar af te spreken in al die weekends dat anderen stelsgewijs optreden. Sindsdien is het lotgenotencontact een stuk groter.

Van elkaar begrijpen ze er helemaal niets van. Hoor je Jan Aren over Sanne, dan vertelt hij dat ze vaak binnen een kwartier iedereen in de kroeg kent. Sanne over Jan Aren: de grappigste jongen op aarde. Allebei zeggen ze over Bob dat het de integerste mens op aarde is. De verbinding van Bob is dan al weggevallen.

Maar voorlopig appen ze alleen maar frustraties naar elkaar. Bob, dat er wat hem betreft een herkenningsteken moet komen voor homo’s die net als hij op zoek zijn naar een relatie. Sanne over Disneyland. Jan Aren was maanden bezig over koffie: die ging op internet koffietentjes recenseren. Overal - hij dronk ook koffie bij de fietsenmaker.

Alweer verliefd

Hij was alweer verliefd, zei hij in de app. Op Jacobine, die vriendin van Sanne die een keer kwam aanwaaien in haar fietspakje toen zij een sneue singles-bijeenkomst hadden. Een supervrolijke, enthousiaste, uitgesproken vrouw. Ze was heel even aangewaaid, maar toen ze die avond gingen dansen kwam ze terug. Jan Aren staarde, maar zij ging dansen met een ander.

Het was niet in Jan Aren opgekomen dat ze dat deed om hem jaloers te maken. Sanne zei niks, maar ook haar beste vriendin Jacobine had haar bekend dat Jan Aren haar wel wat leek.

Zoek het uit, dacht Sanne, jullie hebben elkaars telefoonnummer. Ze wil nu best toegeven dat ze het toen even moeilijk had. Dat ze dacht: heb ik dan iets over het hoofd gezien in Jan Aren? Ziet Jacobine iets wat ik niet zag?

Even niets meer

Toen hoorde ze even niets meer. Dat was het moment waarop Jacobine aan Jan Aren had geappt: ‘Zullen we samen een koffietentje recenseren?’ en het daarna heel snel ging. Nu durft Jan Aren wel te zeggen dat Jacobine misschien wel de liefde van zijn leven is, al is ze niet kerkelijk. Dat maakt helemaal niks uit - hij heeft christelijke vrouwen gekend met wie het moeilijker praten was en zij gaat gewoon even hardlopen op zondagochtend, als Jan Aren aanschuift in de laatste kerkbank, naast Bob en soms ook naast Sanne.

Die zijn superblij voor hun vrienden, maar de appgroep moeten ze uit. Daar, zeggen ze heel vrolijk, is alleen plaats voor nieuwe sneue singles.

We vroegen u, de lezer, om uw kerstverhaal van 2017. Een verhaal dat goed afliep of op zijn minst een bijzondere wending kreeg. Trouwredacteur Romana Abels koos een van de verhalen uit en tekende het op.