Sigrid overtuigt op eerste dag van Eurosonic

Sigrid

Gelukt, we zijn binnen. Dat mocht ook wel, met die marge van een half uur voor aanvang. Die marge blijkt terecht, want het is al flink druk in de Stadsschouwburg. Dat is niet zo gek: bij het bal der onbekenden dat Eurosonic is klampen de bezoekers zich vast aan de hype. En die hype is er volop, rondom deze Noorse zangeres die net is uitgeroepen tot hét geluid van 2018 door de BBC in hun invloedrijke jaarlijstje. Dit was hét optreden van de eerste avond, waar mensen tot haar laatste nummer nog voor in de rij bleven staan in de hoop nog een glimp van haar op te vangen.

En dat is terecht, want de 21-jarige Sigrid overtuigt volledig tijdens deze eerste kennismaking. Wat heeft ze er zin in, wat beweegt ze natuurlijk over het podium, wat weet ze met haar lach het publiek te enthousiasmeren. Haar krachtige stem heeft net even iets apartst – zo’n scherp Scandinavisch randje waarmee ze het ene moment toverachtig klinkt (denk Ane Brun) maar met het grootste gemak kan overschakelen naar de gepolijste popmodus. Extra punten trouwens voor die achtergrondzangeres, die minstens zo blijkt te kunnen zingen. Daarbij blijkt ze ook nog eens over meerdere potentiële hits te beschikken. Ja, het is formulepop, een tikkeltje generiek, maar wel goeie formulepop. Sigrid gaan we nog vaak terugzien.

Tom Walker

Nee, dan Tom Walker. Dat zou toch minder leuk zijn als we die nog vaak gaan terugzien. Wat wel dreigt te gebeuren, want hij heeft hét. Jammergenoeg. Hij zingt sterk, daar niet van, en het is ook vast een aardige jongen. Zo'n type innemende Schot die ‘pub’ als ‘pwoeb’ uitspreekt. Zo lekker gewoon, zoals Ed Sheeran, behept met een krachtige stem als Rag ’n Bone Man. En met nummers als… tja. Jack Johnson? Want daar gaat het mis. 

Zingen kan hij, gitaar spelen ook, maar wát hij maakt is allemaal van zo’n tergende alledaagse braafheid. Goed, die single ‘Leave a light on’ is nog te pruimen, maar verder glijdt deze muziek bij het naar buitengaan van je af als die Groningse regendruppels van je winterjas.

Pale Honey / Stereo Honey

Het is een beetje flauw om deze twee onder één noemer te vatten, want los van hun naam en dat ze gisteravond vlak achter elkaar speelden hebben ze niks met elkaar van doen. Pale Honey zijn twee meiden uit Göteborg, die flink van zich af blijken te kunnen bijten. Er sluimert voortdurend een onbestemde dreiging in hun onderkoelde rock, die zachtjes blijft doorpruttelen om soms onverhoeds tot uitbarsting te komen. Het is een beetje surfrock op kalmeringsmiddelen. Lekker vaal. En zangeres Tuva Lodmark beheerst tot in de puntjes die gedesinteresseerde cool die zo goed samengaat met deze muziek.

Nee, dan Stereohoney. Deze Britse viermansband is geknipt voor 3FM. Keurig gekapte jongens, waarvan de enthousiaste Pete Restrick het stralende middelpunt is met zijn hemelhoge falset. Ze maken het soort fijnzinnige poprock die enerzijds wel wat aan Klangstof doet denken, maar een stuk meer binnen de lijntjes is. Braaf, glad en ongevaarlijk - maar wel met een aantal goeie nummers. Veelbelovend bandje.

Ook nog leuk

En daar tussendoor vielen nog een aantal anders acts op. Vooral de eigenzinnige singer/songwriter Esther de Jong uit Friesland, die vanaf het podium met haar (gespeelde?) nukkigheid gisteravond allicht niet direct vrienden zal hebben gemaakt (“Dit was een liedje. Dit is ook een liedje.”), maar met haar bedwelmende, poëtische gedachtespinsels des te meer. Over podiumpresentatie gesproken: de bandleden van het Zweedse Holy zagen er net zo kleurrijk uit als hun gekke sixties-psychedelica, maar ze keken erbij alsof ze op zondagochtend achter de kassa zaten. En tot slot nog Vurro: het krankzinnige Spaanse eenmansorkest met stierenschedel als masker. Waarom? Geen idee. Goeie, pianist, dat wel.