'Niemand vroeg: Weet je zeker dat je je kind wil afstaan?'
Een ongehuwde moeder die in de jaren zeventig haar kind afstond, het was destijds alsof er geen andere keuze was. 'De vrouw zorgde voor het kind, de man voor het inkomen. Niemand stond er bij stil dat het anders kon.
Zelfs een glimp van haar pasgeboren kind kreeg ze niet te zien. Doeken schermden de bevalling af. "Ik hoorde gehuil. En toen namen ze mijn baby mee", zegt een vrouw van midden zestig uit de provincie Utrecht. Begin jaren zeventig deed zij afstand van haar kind, gedwongen door de tijdgeest.
Een kind opvoeden als alleenstaande, ongehuwde vrouw leek in die tijd onmogelijk. "De maatschappij was niet ingericht voor alleenstaande moeders. Er bestonden geen crèches. De vrouw zorgde voor het kind, de man voor het inkomen", zegt ze. Niemand stond er bij stil dat het anders kon.
Het maakte dat zij jarenlang zweeg over haar zwangerschap en de adoptie. Sinds een jaar praat zij meer open over deze gebeurtenissen, maar het blijft een gevoelig onderwerp en daarom doet zij haar verhaal anoniem.
Ik was ervan overtuigd dat dit beter was voor mijn kind. In mijn eentje kon ik het niet alles geven wat het nodig had.
Vier dagen lang lag zij met haar pasgeboren baby in dezelfde kliniek. "Dat zijn heel moeilijke dagen geweest", zegt ze. "Ik kon erheen, maar dat deed ik niet. Dan zou ik gaan twijfelen. Ik was ervan overtuigd dat dit beter was voor mijn kind. In mijn eentje kon ik het niet alles geven wat het nodig had. Ik wilde twee liefdevolle ouders.
Geweten
"Het wonderbaarlijke is dat niemand vroeg 'weet je zeker dat je dit wil?'" Ook tijdens de zwangerschap besprak niet één iemand de mogelijkheid om het kind te houden. "De vader wilde abortus en ook de huisarts verwees ons door." Alleen vertrok ze naar een kliniek, maar daar arriveerde ze nooit. De vader denkt van wel. "Mijn geweten kon het niet."
Hoe ging ze de zwangerschap verbergen? "Ik wilde het niet aan mijn ouders vertellen." Nooit hebben zij van het bestaan van hun kleinkind geweten. Ze probeerde naar het buitenland te vluchten. "Ik hoopte dat zich daar een oplossing zou voordoen." Op reis kwam ze in contact met een Nederlands echtpaar dat haar wilde helpen. Zes weken voor de bevalling trok ze bij hen in.
Het echtpaar zette alles in gang voor een adoptie. "Dat werd indertijd geromantiseerd en leek de beste oplossing." En zo geschiedde. "Na de bevalling bouwde ik een muur om mij heen en ging verder met het leven alsof er niks was gebeurd."
Dubbel trauma
"Met name rond de verjaardag dacht ik aan mijn kind en vroeg ik mij af hoe het eruitzag." Ze is nooit getrouwd en heeft ook geen kinderen meer gekregen. "Het kan met het verleden te maken hebben. Ik heb een dubbel trauma opgelopen", zegt ze. "Ik ben in de steek gelaten door de vader en heb ook mijn kind afgestaan. Een deel van mijzelf ben ik verloren en dat ben ik niet te boven gekomen."
Nooit is zij op zoek gegaan. "Ik was bang voor afwijzing en wilde niet het leven van mijn kind verstoren." Een jaar geleden lag er een envelop op de deurmat. "Het kind zocht mij." En dat haalde veel weggestopte gevoelens naar boven. "Ik wist niet wat ik moest doen. Moreel gezien kon ik het niet afwijzen. Niet een tweede keer."
Achteraf gezien had ik het kind alleen kunnen opvoeden maar ik zat klem in de tijd.
Nu zien zij elkaar met enige regelmaat. "Het is heel dubbel. We hadden direct een band en toch zijn we vreemden van elkaar", zegt ze. "Achteraf gezien had ik het kind alleen kunnen opvoeden. Ik zat klem in de tijd, maar dat kan ik niet meer terugdraaien."
De naam van de vrouw is bekend bij de redactie.