Pinkpop vierde haar jubileum met een feest vol nostalgie
De vijftigste editie van Pinkpop was een nostalgisch feest, met vooral Nederlandse artiesten als Golden Earring, Anouk en Krezip. Het festival ontbeerde échte headliners op haar jubileum - al werd dat door het afsluitende Fleetwood Mac ruimschoots goedgemaakt.
Liefst twee uur en een kwartier denderden zondagavond drums en griezelig galmende gitaarriffs voort over de drafbaan van Landgraaf. Ook zanger Robert Smith was goed in vorm, met zijn als vanouds droefgeestig klinkende stem. De zestigjarige frontman van The Cure heeft ook nog altijd rode lippen, pandazwarte ogen en gitzwart, geföhnd suikerspinhaar.
Nee, de Britse new wave band stelde zeker niet teleur. Toch was The Cure niet de gedroomde hoofdact die zou passen bij een vijftigste editie van Pinkpop, het langstlopende festival ter wereld. Met de maatstaf van oprichter en nog altijd directeur Jan Smeets in het achterhoofd waren de zaterdag én -zondag verstoken van échte headliners.
Massahysterie
Die moeten massahysterie veroorzaken, zei Mister Pinkpop in de aanloop naar dit feestje. Zoals The Cure in 1986 wél deed; de band redde Pinkpop toen ternauwernood van een faillissement. In die jaren had het festival te kampen met teruglopende bezoekerscijfers; veel grote artiesten gingen liever in hun eentje in een stadion spelen.
Van dat probleem bleek Pinkpop dit jaar opnieuw last te hebben: Smeets had Rammstein, Metallica, Muse en Eddie Vedder wel gepolst, maar zij speelden rond Pinksteren liever in een Nederlands stadion. Tot zijn frustratie.
Zaterdag was Mumford and Sons afsluiter. De Britse folkrockband zorgde zeven jaar geleden misschien voor opwinding, maar hinkte nu vooral op te veel verschillende gedachten: van folk, poprock en electropop. Alleen met het oude werk zoals ‘Little Lion Man’ en ‘The Cave’ kreeg Marcus Mumford het publiek écht mee.
Het Pinkpopmeisje, nu een vijftigjarige Lady, zag dat het goed was
De Haagse rockers van Golden Earring waren een betere hoofdact geweest. Nu trapten ze het festival zaterdag af met ‘When The Lady Smiles’. Vijftig jaar eerder redde de band de allereerste editie door hun geluidsapparatuur uit te lenen aan andere bands. Het Pinkpopmeisje op het festivallogo, nu uitgegroeid tot een vijftigjarige Lady, zag dat het goed was.
Oké, de bassolo van Rinus Gerritsen na hits als ‘Twilight Zone’ en ‘Another 45 Miles’ kon een onsje minder. Maar het was fijn om uit die bas-trance weer wakker te worden met ‘Radar Love’. De drumsolo van Cesar Zuiderwijk kreeg alle handen op elkaar. “We kunnen het nog wel klaren”, zei bassist Gerritsen vorige week in Trouw. Waarvan akte.
Bekogeld
En anders verdiende Pinkpop-zekerheid Anouk de rol van afsluiter wel. Bij haar debuut in 1998 werd ze nog met eieren bekogeld als repliek op haar hit ‘Nobody’s Wife’. Toen was bokkig chagrijn over Top 40-commercie nog heel gewoon.
Inmiddels is ze met zeven Pinkpopoptredens recordhouder. Het kan verkeren.
Haar laatste, Nederlandstalige album ‘Wen D’r Maar Aan’ liet ze zaterdag links liggen. Enkel Engelse hits: van het rockende ‘Girl’ naar het weemoedige ‘Michel’. En ‘The Dark’ dat leek weggelopen uit een set van de Red Hot Chili Peppers tot aan het laatste nummer ‘Good God’ waarmee ze nog maar eens haar stoere onafhankelijkheid onderstreepte.
Op zondag volgde Krezip haar voorbeeld. Haast speciaal voor Pinkpop besloten de leden van de tien jaar geleden opgeheven groep tot een reünie. “We zijn weer thuis!” riep rockvrouw Jacqueline Govaert. Na hun festivaldebuut in 2000 namen ze een grote vlucht met ‘I Would Stay’. Ook de zesde keer op Pinkpop blèrde iedereen mee. Waarop Govaert volschoot, wat door haar krullen krabbelend: “En ik maar denken: zullen ze ’m nog wel kennen?”
Zo was het dit weekend, hoe kon het ook anders, een grote reis door de herinnering. Gitarist Andy Summers keerde 40 jaar na zijn optreden met The Police terug. Ditmaal als fotograaf met een fototentoonstelling. Rowwen Hèze ontketende met welbekende nummers als ‘Limburg’ en ‘Bestel Mar’ een helse bierdouche. En directeur Smeets kreeg een standbeeld op het terrein.
Mick Jaggeriaanse trekjes
Bleef het dan enkel bij mijmeren? Nee, dat ook weer niet. De aangeschoten frontman van Cage The Elephant vertoonde Mick Jaggeriaanse trekjes. De traphiphop van Jacin Trill & Leafs etaleerde zich naar goed Amerikaans voorbeeld van Rae Sremmurd, maar dan met een vrolijke onschuld. San Holo tolde heen en weer met zijn gitaar op zijn stampende dancebeats.
Pinkpop en dance waren ooit net zo’n goede combi als een boormachine en een heftige kater
En na The Cure mocht Armin van Buuren de zondag afsluiten, als tweede danceact ooit, na Martin Garrix, twee jaar geleden. Met een bombardement aan trance, hardstyle en suikerhits liet hij normaliter rockminnende festivalgangers springen en zwaaien.
De frontman van Van Halen werd speciaal ingevlogen voor ‘Jump’. Marco Borsato zong samen met Davina Michelle ‘Hoe Het Danst’. Pinkpop en dance waren ooit net zo’n goede combinatie als een boormachine die een muur bewerkt tijdens een heftige kater. Van Buuren heeft bewezen dat ze steeds beter samengaan.
Frontman Guy Garvey van Elbow wist een avond eerder het best te vertolken waar Pinkpop voor staat. De innemende, 45-jarige Britse troetelbeer liet het publiek uit zijn handen eten. Hij predikte werkwoorden in kapitalen, zoals Samenzijn en Plezier Maken.
Mierzoet natuurlijk, maar uit de mond van de melancholische liedjeskunstenaar volstrekt geloofwaardig. Op zijn bestelling declameerde iedereen bij zonsondergang: “Liefde! Voel de liefde! Nog vijftig jaar! Dan ben ik hier!” En dan de bijzin: “Nou ja, hopelijk ikzelf niet meer, maar laten we doen alsof”.
Fleetwood Mac kreeg de eer om de 50ste editie van Pinkpop af te sluiten. De Brits-Amerikaanse band maakte het gemis aan écht grote headliners de eerdere avonden meer dan goed, met een hartverwarmende show, vol hoogtepunten. Zoals het voltallige veld dat meebrulde met ‘Go Your Own Way’. Het vuige ‘Oh Well’, dat goed onder handen wordt genomen door gitarist Mike Campbell. De 71-jarige Stevie Nicks met ‘Landslide’: “Time makes you bolder. Even children get older. And I’m gettin’ older, too.” Als de bandleden na de toegift het podium verlaten en Mick Fleetwood aan het uiterste slot van het Pinksterweekend de gelegenheid grijpt zijn zegje te doen, kunnen we niet anders dan instemmend knikken. “We have had a bááááááááállll!”
Lees ook:
Het hartverwarmende Fleetwood Mac gaf het jubilerende Pinkpop toch de headliner die het verdiende
De zaterdag en zondag kregen dan misschien niet de headliner die een 50ste editie van Pinkpop verdiende, maar dat maakte Fleetwood Mac maandagavond ruimschoots goed
Pinkpop, ooit voor hippies, nu voor iedereen
Pinkpop beleeft dit weekend haar 50ste editie. Oude tijden herleven met bands als Fleetwood Mac, The Cure en The Pretenders. Nostalgie, die ons terugvoert naar de begintijd van het Limburgse popfestival.