Direct naar artikelinhoud

Eurosonic dag 3: De terechte hype rond Superorganism

Zangeres Orono. 'Die gekke, kleine zangeres met haar 3D-bril'Beeld YouTube/VEVO/Sony

Vier dagen lang barst het in Groningen van de muziek. Kerken, kroegen, brouwerijen en poppodia veranderen in muzikale marktkraampjes waar honderden bands uit alle hoeken van Europa laten zien wat ze in de aanbieding hebben. Op de derde avond (vrijdag) van Eurosonic leverde Superorganism ijzersterk hun visitekaartje af.

Superorganism

Na Sigrid afgelopen woensdagavond was het gisteren de beurt aan die andere hype-act van dit jaar: Superorganism. Nu is die hype rondom Superorganism volkomen terecht, alleen al omdat er op dit moment even niets is dat klinkt als Superorganism. Muzikaal heeft het soms wat weg van Blur, als collectief staat het net zo vrolijk en kleurrijk op het podium als Arcade Fire. Maar dat zijn maar vergelijkingen. En dit Superorganism. 

Met een technicolor-8Bits-stuitershow stelde dit achtkoppige collectief zich gisteren aan het publiek voor. Je komt op Eurosonic niet snel een show tegen die al zo goed in elkaar steekt, vanaf die kleurige regenjassen waarmee ze op komen, langs fragmenten uit sciencefictionfilms en verwijzingen naar computerspelletjes. Knotsgekke liedjes ook, maar bovenal zijn de nummers hyperaanstekelijk, waarbij creatief wordt omgesprongen met samples, zoals kassa-, kikker- of Nintendo-geluidjes.

Nu is het misschien niet helemaal eerlijk dat ze op het Europese showcasefestival staan – want één bandlid komt uit Zuid-Korea, de 17-jarige zangeres Orono uit Japan, en er was nog iets met Nieuw-Zeeland. Maar aangezien dit achtkoppige collectief tegenwoordig Londen als uitvalsbasis heeft mogen ze ook op Eurosonic staan. O, en ze staan op Amerikaans-zelfverzekerde wijze op het podium.

Vooral die Orono. Die gekke, kleine zangeres met haar 3D-bril, die soms net eeen tikkeltje vals zingt (bedoeld), dan net even naast de tel zit (eveneens bedoeld). Maar wat heeft ze al een natuurlijke cool om zich heen hangen. Het is briljant hoe ze stoïcijns commentaar levert op haar eigen visuals, wanneer er tussen de nummers watergeluiden door de muziek heen bubbelen en de band opeens richting zeebodem duikt. Het is een gekke wereld, die van Superorganism. Maar vooral een vrolijke wereld.

Pale Waves 

Pale Waves is nog zo'n act die vooraf getipt werd door mensen die er verstand van hebben. Maar waarom dat zo is, bleef gisteravond volstrekt onduidelijk. Werkelijk niks is onderscheidend aan deze vierkoppige indieband uit Manchester, en dat komt misschien juist omdat ze zo hun best doen. De blokhakken, de zware make-up, het zwart geverfde haar - het is allemaal zo bedacht afgekeken van de bands van weleer. 

En de nummers zijn eigenlijk net zo slap - retroverantwoorde eighties-poprock over de ondraaglijkheid van het puberbestaan. Zo klinkt het, in ieder geval.  Zangeres Heather maakt het er allemaal niet leuker op met die jengelende zeurzang van d'r. Niet zo vreemd dat ze er zo verloren bijstaat, tussen haar hippe bandleden die zo uit de catalogus van hipsterwinkel Weekday zijn gestapt.

Gelukkig stond er ook nog flink wat verdieping op het affiche. Ronduit bedwelmend was de percussiejazz van de Duitse drummer Daniel Brandt, die in de Der Aa-kerk samen met zijn twee bandleden één groot hoekig doolhof optuigde waarin het heel fijn verdwalen was. Een beetje een gimmick-act was die van voormalige Deense metalzangers Myrkur, die tegenwoordig met haar grote boek vol oude Scandinavische volksliedjes rondreist, en die compleet met middeleeuws instrumentarium opvoert. Sprookjesachtig mooi - maar je moet ervan houden. Uit Oostenrijk komt NIHILS, zoals de naam al verklapt ei-gen-lijk een nogal nietszeggende popband (flauw) maar die toch best voor een aanstekelijk feestje blijkt te kunnen zorgen wanneer het gaspedaal flink wordt ingedrukt en de electrobeats alle kanten op vliegen. 

Altin Gün

Eén van de beste afsluiters die deze derde Eurosonic-avond zich had kunnen wensen komt grotendeels gewoon uit eigen land: Altin Gün. Deze zeskoppige Nederlands-Turkse band maakt jaren '70 Turkse psychedelica, en dat klinkt live een stuk verslavender dan op papier. De band is van de scholastieke aanpak: met de authentieke instrumenten en de juiste versterkers, de kloppende kleren en dito haardracht - maar het draagt allemaal bij aan de bedwelmende reis door een Istanboel van weleer. Wat een swing, wat een vibe en wat een energie schuilt er in hun muziek en in deze toch tamelijk unieke band, aangevoerd door de hypnotiserende zangeres Merve Dasdemir.  Het is het afgelopen jaar snel gegaan met Altin Gün - terecht. Dit soort bands moet je koesteren. 

Lees ook de verslagen van pop-recensent Joris Belgers terug van dag één en twee van Eurosonic.